تحلیل و ارزیابی سطح پایداری اجتماعی در شهر نوشهر

پایداری اجتماعی مفهومی است کیفی که دربرگیرندة دامنة گسترده‌ای از مفاهیم همچون توسعة اجتماعی،  سرمایة اجتماعی،  مشارکت، تعلّق،  برابری و... است.  هدف اصلی این پژوهش، شناخت و ارزیابی مؤلّفه‌های سازندة پایداری اجتماعی و کم  و کیف آن در  شهر  نوشهر است. جامعة آماری تحقیق،  شهروندان بالای 20 سال شهر  نوشهر (برابر با 33635 نفر) و  حجم  نمونه  نیز  برابر  با 380 نفر است که جهت کیفیّت  بالاتر تعداد  نمونه تا 400  نمونه افزایش یافت.  روش‌شناسی تحقیق، پیمایشی - تحلیلی است  و  روش تجزیه و تحلیل داده­ها  نیز  بر اساس روش‌های آماری توصیفی  و استنباطی،  روش تحلیل عاملی اکتشافی و استفاده از مدل‌های کمّی است. یافته‌های تحقیق نشان‌ می‌دهند که مهم‌ترین مؤلّفه‌های  سازندة پایداری اجتماعی  در  شهر  نوشهر عبارتند از احساس تعلّق مکانی، هم­بستگی  و انسجام اجتماعی،  دسترسی به امکانات (عدالت اجتماعی) و احساس امنیّت اجتماعی که در مجموع این عامل‌ها حدود 55 درصد کلّ  واریانس مربوط  به متغیّر پنهان تحقیق،  یعنی پایداری اجتماعی را تبیین می‌کنند. از این میان عامل نخست 99/15 درصد،  عامل دوم 6/15 درصد،  عامل سوم 9/12 درصد و عامل چهارم 65/9 درصد واریانس داده‌ها را تبیین می‌کنند. ارزیابی سطح پایداری اجتماعی از طریق ساخت شاخص تجمّعی نیز گویای آن است که میانگین امتیاز پایداری اجتماعی به دست آمده  برای شهر نوشهر برابر با 692/2 است که نسبت به میانۀ  نظری تحقیق (عدد 3) پایین‌تر بوده  و گویای  وضعیت نه چندان مناسب شهر نوشهر به لحاظ شاخص‌های پایداری اجتماعی است؛ همچنین تحلیل‌ها نشان می‌دهند بین شرایط محیط کالبدی شهر/ محلّه و بهزیستی ذهنی، شرایط اقتصادی، نوع تصرّف واحد مسکونی، مساحت زمین مسکونی، سطح درآمد و جنسیّت شهروندان با سطح پایداری اجتماعی آن‌ها رابطة معنی‌داری وجود دارد و در سوی دیگر متغیّر‌های زمینه‌ای چون سن، سطح تحصیلات، سابقة سکونت در شهر و مهاجر بودن/ نبودن رابطة معنی‌داری با سطح پایداری اجتماعی شهر نوشهر ندارند.